Englert zwolni Szapołowską

Zazwyczaj na naszym blogu sensacyjek nie ma, ale tym razem chodzi o aktorkę wywodzącą się z naszego pięknego regionu, a takich osób zazwyczaj nie pomijamy :) - Grażynę Szapołowską. Dyrektor największej sceny polskiej - Teatru Narodowego w Warszawie Jan Englert, chce panią Grażynę wyrzucić z pracy za występy w show "Bitwa na głosy" w czasie gdy - jego zdaniem - powinna występować na scenie teatru.

Szapołowska faktycznie jest jedną z najważniejszych aktorek jakie wywodzą się z kujawsko - pomorskiego - urodziła się w w Bydgoszczy, a dorastała w Toruniu. Można o niej śmiało mówić jako o "Gwieździe" nawet europejskiego formatu. Tymczasem dziś rano z jej powodu media "zatrzęsły się w posadach" głosząc, że dyrektor Teatru Narodowego Jan Englert zapowiedział, iż rozwiąże umowę z Szapołowską. Aktorka nie pojawiła się w teatrze, gdzie miała zagrać w spektaklu. Wybrała udział w jury programu TV "Bitwa na głosy". "To jest jawne przekroczenie regulaminu" - powiedział Englert [foto za interia.pl].
Media mają problem - Agora nie wie za bardzo czy umieścić ten news w dziale Kultura czy Plotek.pl? To świadczy o tym, że obie dziedziny są już niebezpiecznie blisko siebie.

Pani Grażyna wybrała telewizyjny show i z tego powodu w sobotę, 9 kwietnia, w Teatrze Narodowym w Warszawie nie odbył się spektakl "Tango" Sławomira Mrożka. "Zrobiła się z tego sprawa publiczna i może dobrze, ponieważ pokazuje to, co w tej chwili dzieje się w środowisku, czyli brak jakichkolwiek zasad. Ta sytuacja jest odpowiedzią na konieczność powstania ustawy, którą przygotowało ministerstwo" - mówi Englert. Dzisiejsza awantura wpisuje się w ustawę nad którą pracuje Ministerstwo Kultury, która przewiduje, że aktor nie może brać udziału w żadnej telewizyjnej i filmowej produkcji bez zgody dyrektora teatru, w którym jest zatrudniony. Wygląda na to, że jakby ustawa weszła w życie rozpocznie się exodus z teatrów, bo wszyscy wiedzą, ze prawdziwe pieniądze dla aktorów leżą w telenowelach.

Grażyna Szapołowska powiedziała, że nie może komentować tej sprawy, ale my mamy nadzieję, że wszystko się ułoży - w końcu Szapłowska to nie Mroczek i wywalać jej tak od razu nie można.

Szapołowska jest absolwentką warszawskiej PWST. W Teatrze Narodowym pracowała w latach 1977-1984. Ponownie dołączyła do zespołu w 2004 roku. W tej chwili gra tam m.in. w sztuce "Tango" w reż. Jerzego Jarockiego oraz w spektaklu "Iwanow" w reż. Jana Englerta.

Poniżej dla zainteresowanych pełny biogram pani grażyny przygotowany dla Tofifestowej książki o historii i dniu dzisiajszym kina kujawsko - pomorskiego:


Grażyna Szapołowska
(ur. 19 września 1953 w Bydgoszczy) – polska aktorka filmowa, teatralna i telewizyjna. Wielokrotnie nagradzana - jest laureatką Srebrnego Hugo na MFF w Chicago, nagrody za najlepszą rolę kobiecą na festiwalu w Pradze i Brązowych Lwów Gdańskich na FPFF w Gdyni (za rolę w "Krótkim filmie o miłości"), dwukrotnie uhonorowana Złotym Gronem na Lubuskim Lecie Filmowym, trzy razy zdobyła również Złotą Kaczkę w plebiscycie czytelników czasopisma "Film".
Nagradzana także za kreacje w filmach telewizyjnych i Teatrze Telewizji. Za role w spektaklach Teatru Telewizji "Gra miłości i śmierci" i "Kongres we Florencji" oraz w filmie TV Magdaleny Łazarkiewicz "Przez dotyk" otrzymała Złoty Ekran '86 - nagrodę tygodnika "Ekran". Rola u Łazarkiewicz przyniosła też aktorce "Jantara '86" na Koszalińskich Spotkaniach "Młodzi i Film". Doceniono ja też za granicą - za kreację w serialu "Plac Hiszpański" w reż. Florestano Vanciniego otrzymała w 1992 roku nagrodę dla najlepszej aktorki na festiwalu w Pescarze.

Urodzona nad Brdą wychowywała się w Toruniu. Po maturze trafiła do Wrocławia, gdzie podjęła decyzję o zostaniu aktorką. Decydujący wpływ na to miał jej kontakt z Teatrem Pantomimy i debiut sceniczny u jego legendarnego twórcy Henryka Grotowskiego w 1972 roku. Aktorka pojawiła się wtedy w roli Nimfy w spektaklu „Legenda” Stanisława Wyspiańskiego w reżyserii Tomaszewskiego. Po tym doświadczeniu zdecydowała się na studia aktorskie na PWST w Warszawie..

Została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2004) i Złotym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2005).

Na dużym ekranie najbardziej znaczące kreacje stworzyła w "Innym spojrzeniu" Karoly'ego Makka (1952, prod. węgierska), "Nadzorze" Wiesława Saniewskiego (1983), "Bez końca" (1985) i wspomnianym "Krótkim filmie o miłości" (1988) Krzysztofa Kieślowskiego, w filmie Andrzeja Barańskiego "Tabu" (1987), a ostatnio w "Kronikach domowych" Leszka Wosiewicza (1997). Wybitne role zagrała też w „Magnacie”, czy w „Panu Tadeuszu”.

Na szklanym ekranie oglądaliśmy Grażynę Szapolowską w 24 spektaklach Teatru TV. Pierwszym był spektakl dyplomowy PWST w Warszawie „Zimowa opowieść” Williama Shakespeare’a w realizacji Barbary Borys-Damięckiej [1977]. Ostatnią rolą w tym cyklu była postać Arabelli Lazenby w zrealizowanym w 2007 „Pozory mylą” wg Alana Ayckbourna, w reżyserii Janusza Majewskiego.

Studia aktorskie ukończyła w 1977 roku na warszawskiej PWST. Już w czasie studiów przyciągała uwagę reżyserów. W 1974 zadebiutowała w filmie, grając rolę Studentki w "Telefonie" Sylwestra Szyszki [film telewizyjny z cyklu "Najważniejszy dzień życia"].

Po studiach zaczęła występować w Teatrze Narodowym w Warszawie, gdzie zagrała m.in. Księżniczkę w "Śnie Srebrnym Salomei" Słowackiego. Pojawiała się też szybko w popularnych serialach. W 1975 u Jerzego Gruzy w "Czterdziestolatku", potem w "Lalce". Grała też w „07 zgłoś się” i„Najdłuższej wojnie nowoczesnej Europy”.

Jak przystało na gwiazdę na dużym ekranie debiutowała u zagranicznego reżysera. Zagrała rolę Jagody w polsko-jugosłowiańskim dramacie psychologicznym „Zapach ziemi” (1977) Dragovana Jovanovica. Potem były m.in. role w „Grzesznym żywocie Franciszka Buły” Janusza Widawy [1980] nagrodzonego w Gdyni i San Remo,
Przełomem artystycznym była dla Szapołowskiej rola w węgierskim filmie „Egymásra nézve” (Inne spojrzenie) w reżyserii Károly Makka i Jánosa Xantusa z 1982 roku. Znakomicie zagrała tam rolę lesbijki Livii, tworząc wybitny duet ekranowy z Jadwigą Jankowską -Cieślak, która ze tę rolę została nagrodzona Złotą Palmą. Film opowiada o rodzącym się uczuciu i dramatycznym romansie dwóch kobiet pracujących w redakcji gazety codziennej. Akcję umieszczono w latach 1956 - 58 tuż po stłumieniu rewolucji 1956 roku na Węgrzech. Sterroryzowany przez komunistów kraj, jest tłem dla nieprawomyślnego, niemożliwego romansu. Prócz nagrody dla Jankowskiej - Cieślak, film otrzymał w Cannes nagrodę FIPRESCI. Co ciekawe, bardzo podobną rolę Szapołowska zagra w 004 w niemieckim filmie „Nachbarinnen”

Rok później, w1983, przyszedł też przełom na innym polu. Szapołowska stała się aktorką nie tylko znakomitą, ale i popularną w kraju. Zagrała bowiem tancerkę i piosenkarkę w hicie kinowym, musicalu Janusza Reszewskiego "Lata dwudzieste, lata trzydzieste". Rola ta przyniosła jej Złotą Kaczkę miesięcznika Film oraz tytuł Gwiazdy Filmowego Sezonu 1984/85 na Lubuskim Lecie Filmowym w Łagowie. W tym samym roku zagrała obok Jana Nowickiego w „Wielkim Szu”.

Ugruntowaniu swojej roli w kinie, w połowie lat 80. odeszła od teatru, ograniczając występy na scenie i skupiła się na pracy w filmie. Pierwszym tego efektem była współpraca z Krzysztofem Kieślowskim, co zaowocowało poruszającymi rolami w „Bez końca” (1984) oraz „Krótkim filmie o miłości” (1988). Kreacja w tym ostatnim filmie przyniosła jej nagrodę Srebrnego Hugo na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Chicago oraz nagrodę za najlepszą rolę kobiecą na XIII Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni.
Film z rzadką subtelnością ukazuje wewnętrzną przemianę, której ulegają młody, wchodzący w życie mężczyzna i dojrzała, pozornie wyzuta z wszelkich wyższych uczuć kobieta. Jeden z recenzentów pisał: "Szapołowska dowiodła, że jej wrodzony talent rozwinął się w aktorską maestrię”.

Dopiero w 1985 roku miał premierę nakręcony w 1983 „Nadzór”. Wstrząsający film Wiesława Saniewskiego opowiada o młodej kobiecie zamkniętej w więzieniu za udział w aferze gospodarczej. Szapołowska odtwarza tu rolę zimnej strażniczki więziennej Kingi. W tym samym 1985 pojawiła się jako nauczycielka w pierwszym polskim filmie o okultyzmie, „Medium” Jacka Koprowicza. 1986 to znakomita rola w psychologiczno – historycznym „Magnacie” Filipa Bajona. Film opowiada o kilkudziesięciu latach historii rodu książąt pszczyńskich von Pless. Miłość, zdrada, walka o zachowanie rodowej fortuny i pozycji oraz wzajemne relacje polsko-niemieckie odciskające swoje piętno na losach jednostek tworzą fabułę filmu. "Magnat" został uhonorowany Nagrodą Specjalną Jury i Brązowymi Lwami dla Bogusława Lindy na Festiwalu w Gdańsku w 1987 roku. Znakomitą główną rolę księcia Hansa Heinricha XV Von Teuss wykreował w filmie Kujawianin Jan Nowicki. W 1990 zagrała też w debiutanckiej fabule torunianina Bogusława Lindy „Seszele”.

Równolegle Szapołowska coraz silniej skoncentrowała się na grze w filmach zagranicznych - włoskich, węgierskich, niemieckich, rosyjskich. Już w 1978 zagrała Polę w historycznym dramacie kostiumowym „80 huszár” [„Osiemdziesięciu huzarów”] w reżyserii Sándora Sára, opowiadającym o wypadkach europejskiej Wiosny Ludów 1848 roku. Po roli w „Innym spojrzeniu” w kolejnym węgierskim filmie wcieliła się w postać Annette Nevermore będącą jedną z dwóch głównych ról w dramacie historycznym „Szirmok, virágok, koszorúk” [Płatki, kwiaty, wieńce; 1984] Laszlo Lugossy. Drugą główną rolę zagrał torunianin Bogusław Linda.

W 1985 grała w NRD-owskim przygodowym i futurystycznym „Besuch bei Van Gogh” [„Z wizytą u Van Gogha”] Horsta Seemanna. W filmie odeszła od entourage’u pięknej uwodzicielki i wcieliła się w postać uczonej Marie Grafenstein żyjącej w XXIII wieku. Aby zdobyć fundusze na badania przenosi się w czasie w XIX wiek, by za bezcen kupić obrazy Vincenta van Gogha, które w jej epoce warte są krocie. W 1988 z Klausem Marią Brandauerem wystąpiła w "Hanussenie" jako Valery de la Meer [zresztą wraz z torunianką Adrianną Biedrzyńską]. Film nominowano do Oscara, Złotego Globu i Złotej Palmy. 1990 znowu wystąpiła w przygodowym filmie niemieckim. Tym razem był to wyprodukowany w RFN „Der Skipper” Petera Keglevica. Szapołowska zagrała tam jedną z głównych ról obok Jurgena Prochnowa, Patsy Kensit i Elisabeth Hurley.

Rok 1991 to „La Condanna” [„Wyrok”] w reżyserii słynnego Marco Bellocchio - czterokrotnego zdobywcy nagród Berlinale, zdobywca EFA, Donatella oraz 5 nagród w Wenecji. Film został doceniony przez krytykę i zdobył Srebrnego Niedźwiedzia w Berlinie. Szapołowska wciela się tam w rolę Monici, dziewczyny, która oskarża profesora historii sztuki o gwałt. Okoliczności są co najmniej dwuznaczne, ale mężczyzna będzie musiał udowodnić swoją niewinność przed sądem.

Potem przyszła główna rola w niemieckim romansie Tevfika Basera „Lebewohl, Fredem” [„Żegnaj, cudzoziemko;1991] i postać Pięknej Nieznajomej w polsko - rosyjskim filmie Jerzego Hoffmana „Prekrasnaya neznakomka” [„Piękna nieznajoma”, 1992]. To historia miłosno - szpiegowska z lat I wojny światowej. Szapołowska gra tu tajną agentkę, która ma wydobyć od rosyjskiego wojskowego tajne dokumenty. Ale plany wywiadów krzyżuje miłość. W 1993 wróciła do kina włoskiego w „Punto di fuga” w reż. Claudio del Punta [„Dzika namiętność”] jako Caroline, piękna żona znakomitego pianisty Victora, która staje się powodem tragedii oraz w „Abissinia” jako Francesco.
A w 2004 zagrała we wspomnianych „Nachbarinnen” [„Sąsiadki”] Franziski Meletzky. Kolejnym w karierze Szapołowskiej dramacie o wybuchu tajonych przez lata emocji i miłości kobiety do kobiety. Tym razem samotnej niemieckiej doręczycielki pocztowej Nory do pracującej w barze osiedlowym pięknej Polki Joli.

W 1999 wróciła triumfalnie na polskie ekrany, bo rola Telimeny w "Panu Tadeuszu" Andrzeja Wajdy przyniosła jej Złotą Kaczkę i Orła - Polską Nagrodę Filmową.

Potem przyszła seria drugoplanowych, ale wyrazistych ról, oraz romans z serial;Em „Magda M.” i komediami romantycznymi „Kochaj mnie kochaj” i „Tylko mnie kochaj” Ryszarda Zamorskiego [oba 2006], „Nie kłam kochanie” Piotra Wereśniaka [2008]. We wszystkich tych filmach wcielała się w role matek jednego z bohaterów. Podobnie jak w „jutro idziemy do kina” Michała Kwiecińskiego z 2007.

Grażyna Szapołowska występowała również na scenie jako interpretatorka piosenki aktorskiej. W 2005 roku wydała zbiór opowiadań pt. Pocałunki. W 2008 aktorka wzięła udział w III edycji programu telewizyjnego Jak oni śpiewają (III edycja). W 1997 podczas Festiwalu Gwiazd w Międzyzdrojach odcisnęła dłoń na Promenadzie Gwiazd. W 2003 r. została uhonorowana umieszczeniem tablicy z odlewem podpisu w Alei Gwiazd na Rynku Staromiejskim w Toruniu, przed Dworem Artusa.

W 2010 roku wystąpiła jako współproducent filmu krótkometrażowego swojej córki, Katarzyny Jungowskiej „Popatrz na mnie” w ramach programu „30 minut” Studia Munka.

W tej chwili skończyła pracuje na planie nowej polskiej komedii „Wojna żeńsko-męska” w reżyserii Łukasza Palkowskiego [„Rezerwat”]. Niedawno zakończyła też zdjęcia w Niemczech do nienazwanego jeszcze filmu Jacoba Ziemnickiego. Film ma przełamywać stereotypy dotyczące Niemców i Polaków. Gra też w reżyserowanej przez związanego z Bydgoszczą Jerzego Hoffmana „Bitwie Warszawskiej 1920” jako Korwin-Piotrowska. W filmie występują tez torunianie – Bogusław Linda i Piotr Głowacki.

Szapołowska ze swoją córką Katarzyną Jungowską planują też własne, niesamowite wręcz przedsięwzięcie, przypominające najsłynniejszą gwiazdę z Kujaw i Pomorza - Polę Negri. Celem jest nakręcenie pełnometrażowej fabuły o jednym z mniej znanych epizodów z życia Negri - chwili gdy po niepowodzeniach w USA musiała wrócić do Europy i przyjęła ofertę współpracy z kinematografią hitlerowskich już podówczas Niemiec. Akcja zaczyna się w 1951 roku w Los Angeles gdzie dziennikarz przeprowadza wywiad z Polą już po zakończeniu jej kariery aktorskiej. Gwiazda wraca pamięcią do 1935 roku. Mieszka wtedy w Berlinie, w drogiej dzielnicy ze swoją przyjaciółką Sonią [to nawiązanie do sugestii jakoby Negri łączyły również uczuciowe związki z jej prawdziwą przyjaciółką - ... - z którą mieszkała przez lata w USA]. Akcja przenosi się w noc premiery jej wielkiego sukcesu, filmu "Mazurki" w UFA Palast. Faszyści chcą wykorzystać status gwiazdy jaki ma Pola i zmusić ją do oficjalnego wsparcia hitleryzmu. Gdy się nie zgadza, Sonia "znika", a minister propagandy Goebbels rozpuszcza plotkę o żydowskim pochodzeniu Negri i zakazuje jej występów w filmie [to faktycznie wydarzyło się, a zakaz cofnięto na żądanie samego Hitlera]. Zaczyna się podróż Poli do jądra ciemności, gdzie zrozumie jak naprawdę Niemcy traktują Żydów i co planują zgotować światu.

Nagrody:
2000 - "PAN TADEUSZ" - Orzeł, Polska Nagroda Filmowa: najlepsza główna rola kobieca
1992 - "PIAZZA DI SPAGNA" - Nagroda im. Ennio de Flaiano, MFF w Piacenzy
1989 - "KRÓTKI FILM O MIŁOŚCI" - Chicago MFF - "Srebrny Hugo"
1988 - "KRÓTKI FILM O MIŁOŚCI" - Gdynia FPFF - nagroda za pierwszoplanową rolę kobiecą
1987 - "PRZEZ DOTYK" - Złoty Ekran za rok 1986
1986 - "PRZEZ DOTYK" – Koszalin, KSF "Młodzi i Film" - nagroda aktorska w wyniku plebiscytu publiczności
1985 - "Złota Kaczka" w kategorii: najlepsza polska aktorka
1985 - "Gwiazda Filmowego Sezonu" przyznany na XV LLF w Łagowie
1986 - "Złota Kaczka" w kategorii: najlepsza polska aktorka
1986 - "Gwiazda Filmowego Sezonu" przyznany na XVI LLF w Łagowie

Komentarze